Цитата Сообщение от Magirus Посмотреть сообщение
1. В Белорусском языке как слышется, так и пишется точно так же, как в языке Питерских п..., без учета родственных связй слов.
Послушайте уважаемый. Вы когда нибудь в своей жизни держали в руках учебник беларусского языка? Я уж молчу о том имеете ли вы филологическое образование или хотя бы знакомы с методологией исследования языка. Как не странно но я уверен что нет. Иначе бы вы такой бред как в цитате никогда бы не написали.
ИМХО: Белорусские националистические филологи - двоечники, а вы идете у них на поводу.
Да да. Они всё скрывали, а вы пришли и открыли нам великую тайну. Беларусский язык это русский, только извращённый беларусскими падонками филологами. Сербский извращён сербскими падонками. Польский, польскими. Украинский, украинскими.
Вот только мне скажите какую же немереную фантазию надо иметь чтобы превратить:
зонтик в парасон
картошку в бульбу
ковёр в палас
возле в ля
оружие в зброю
двигая в варушачы
мрамор в мармур
ахмістрыню в экономку
маёнтак в усадьбу
охоту в паляванне
и т.д. до бесконечности.
Хоть беларусскую классику почитайте в оригинале чтобы свой горячечный бред не нести.
http://library.by/portalus/modules/b...t_from=&ucat=&
Впрочем в оригинале Гусовский писал песню на латыни. Вот вам тогда Короткевича
Паступова я зразумеў, хто я. Што прымусіла мяне зрабіць гэта?
Можа, цёплыя агні вёсак, назвы якіх і дагэтуль нейкім цёплым болем уваходзяць у
маё сэрца: Ліпічна, Сорак Татар, Бярозава Воля, урочышча Разбіты Рог, Памярэч,
Дубрава, Вавёркі?
А можа, начлег на поплаве, калі дзеці баюць казкі і драма крадзецца да цябе праз
кажух разам з холадам? Ці мурожны пах маладога сена і зоры праз прадзёртую
страху адрыны?
Або нават і не яны, а проста хвойная ігліца ў чайніку, дымныя чорныя хаты, дзе
жанчыны ў андараках прадуць і пяюць бясконцую песню, падобную на стогн.
Гэта было маё. За два гады я абышоў і праехаў Менскую, Магілеўскую, Віцебскую,
частку Віленскай губерні. І паўсюду я бачыў гора народнае, бачыў брудных дзяцей,
бачыў сляпых жабракоў, бачыў гора народа майго, даражэй за які - я зараз ведаю
гэта - у мяне не было нічога на свеце.
Тады тут быў этнаграфічны рай, хоць казка, а асабліва легенда, як найбольш
нетрывалыя прадукты народнай фантазіі, пачалі забірацца ўсё далей і далей, у
мядзведжую глуш.
Я пабываў і там, у мяне былі маладыя ногі і маладая прага. І чаго мне толькі не
даводзілася бачыць!
Бачыў я цырымонію з заломам, крапіўныя святкі, гульню ў забытага нават тады
"яшчура". Але найбольш бачыў я апошнюю бульбу ў місе, чорны, як зямля, хлеб,
соннае "а-а-а" над калыскай, вялікія выплаканыя вочы жанчын.
Гэта была візантыйская Беларусь!
Гэта быў край паляўнічых і намадаў, чорных смалакураў, ціхага, такога прыемнага
здалёк, звону забытых цэрквачак над дрыгвой, край лірнікаў і цемры.
У той час якраз падыходзіў да канца доўгі і балючы працэс вымірання нашай
шляхты. Гэта смерць, гэта гнаенне зажыва цягнулася доўга, амаль два стагоддзі.
І калі ў васемнаццатым шляхта памірала бурліва, з дуэлямі, памірала на саломе,
прамантачыўшы мільёны, калі ў пачатку дзевятнаццатага паміранне яе яшчэ было
авеяна ціхім сумам забытых палацаў у бярозавых гаях, то ў мае часы гэта было ўжо
не паэтычна і зусім не сумна, а брыдка, часам нават жахліва ў аголенасці сваёй.
Гэта было паміранне байбакоў, якія занурыліся ў свае норы, паміранне жабракоў,
продкі якіх былі адмечаны ў Гарадзельскім прывілеі, а самі яны, хоць і жылі ў
багатых напаўразбураных палацах, насілі ледзь не кажухі, хоць гонар іх быў
нязмерны.
Написано сие в 1979 году, когда подонков и в помине не было.